Εξίσωση πάθους

Συ κι εγώ στη πλατεία
κάθε απόγευμα, βράδυ
έρωτας, φαντασία
και φιλιά στο σκοτάδι
Στο μικρό το δασάκι
μου κρατούσες το χέρι
κι έγραψα σε δεντράκι
μυστικό με μαχαίρι

M’ ένα συν, 

τ' αρχικά μας
κι ένα ίσον 

στο κέντρο....
Μια εξίσωση πάθους
χαραγμένη στο δέντρο!

Πάντα εκεί σαν σημάδι

στον κορμό, ξεχωρίζει

κι από 'κείνο το βράδυ

τις στιγμές μας, θυμίζει

Οι κορμοί μεγαλώναν

κι εμείς γίναμε ξένοι

μα οι καρδιές μας ματώναν

που ήταν 'κεί χαραγμένοι