και βούλιαζα τα πάθη μου, στα σκοτεινά τα βάθη μου
Στα σκοτεινά τα βάθη μου, να μην πονάς αγάπη μου
στης πλώρης σου τα βήματα, να σπάνε όλα τα κύματα
Και συ σαν περιστατικό, χτύπημα... Τρομοκρατικό
μια Κυριακή με χάλασες, κι έμοιασα με τις θάλασσες
Χτύπημα... Τρομοκρατικό, να βλέπω σαν πειρατικό
το κάθε της γραμμής καράβι, να το βουλιάζω στο σκοτάδι
Μια Κυριακή χαράματα, με κοίταζαν κατάματα
θαλασσινά πετούμενα, που ‘φέρναν τα μελλούμενα
Και γίναν όλα επείγοντα, στον κυκλικό ορίζοντα
τίποτα δεν εκτίμησες, και μου 'ρχονται σα θύμισες...
Χιλιάδες περιστατικά, γαλέρες και Πειρατικά
με θησαυρούς αμύθητους, μου πρόταξαν τα στήθη τους
Γαλέρες και Πειρατικά, μες στο κορμί μου τακτικά
σαν μυθικές συντεταγμένες, σκουριάζουν μέσα μου χαμένες
Κι όταν ζυγώνει Κυριακή, το σώμα μου, σαv φυλακή
κρατάει αλυσοδεμένα, τα όνειρα μου τα χαμένα
Γοργόνες έρχονται κλεφτά, κι ακούνε μες στη σιγαλιά
να κλαίνε άδικα τις νύχτες, όνειρα θανατοποινίτες….
Και συ σαν περιστατικό, χτύπημα... Τρομοκρατικό
μια Κυριακή με χάλασες, κι έμοιασα με τις θάλασσες
Χτύπημα... Τρομοκρατικό, να βλέπω σαν πειρατικό
το κάθε της γραμμής καράβι, να το βουλιάζω στο σκοτάδι....
