εμείς οι δυο νερό κι αλάτι
σιγά σιγά και συν τω χρόνω
θαρρώ πως χάσαμε το θρόνο...
Με τόσο νέκταρ κι αμβροσία
τα βρόντηξε η αθανασία
ανεμοσκόρπισε στ' αγέρι
με ξένους κάνει νταλαβέρι
Πάνω της πέσαν σαν ακρίδες
Ίωνες άσωτοι μπεκρήδες
κι ήρθε "στο φως" τ' απομεινάρι
όλα.... χαρτί και..... καλαμάρι!
Κλαιν τη χαμένη σου τη δόξα
πολεμιστές μ' αρχαία τόξα
κι έμεινε τ' όνειρο να τρίζει
μέχρι κι ο Όμηρος σε βρίζει
Πίσω σου έκλεισες την πόρτα
κι έβγαζε η γη σου άγρια χόρτα
Έγινε η πίκρα σου φουγάρο
και όλο στρίβεις το τσιγάρο...
στο μαγεμένο περιβόλι
γλυκά σε πλήγωσε το βόλι
Τα 'χασες όλα ότι είχες:
σαφράν, ρακόμελα, μαστίχες
και Καστελόριζο! και Θράκη!
και δεν κοκκίνησες λιγάκι
Άρρωστη ιδιοτροπία
κι έμειναν όλα σαν τοπία
Τίποτα τώρα δε σ' ανήκει
στο σπίτι σου πληρώνεις νοίκι
Στο μεταξένιο μας παλάτι
εσύ κι εγώ νερό κι αλάτι
σιγά σιγά και συν τω χρόνω
θαρρώ πως χάσαμε το θρόνο...
