κι είν' ανοιχτοί οι δρόμοι
μήτε φανάρια κόκκινα
μήτε άδικοι νόμοι
Πολλά τα βάσανα εδώ
κοιτάζω και ξεχνιέμαι
με τ’ άγνωστο, το αέναο
πολύ συχνά τα λέμε
Η γη αιώνια φυλακή
βραδιάζει ξημερώνει
μα είναι ελεύθερη η ψυχή
στον ουρανό ημερώνει
Χάνομαι στους αστερισμούς
και στο βαθύ γαλάζιο
ξένος μες στους καταυλισμούς
μόνο ψηλά ρεμβάζω
Δώσ' μου ελπίδα ουρανέ
κι όποτε πεις θα έρθω
τι με κρατάει εμένανε
τίποτα εδώ δεν έχω
Η γη αιώνια φυλακή
βραδιάζει ξημερώνει
μα είναι ελεύθερη η ψυχή
στον ουρανό ημερώνει
