κι ας ζούμε χώρια μακριά
τα χώματα μου χαραγμένα
βαθιά με γκρίζα μολυβιά
Εγώ τα ίδια και τα ίδια
γίνηκε ο τόπος μου βραχνάς
κι εσύ μέσα στα αποκαΐδια
στέκεσαι και τους προσκυνάς
Έλα μαζί να σηκωθούμε
να μονοιαστούμε όπως παλιά
κι όχι τον πόνο να μετρούμε
που τονε πήραμε ζαλιά
