από τον κόσμο ετούτο βγες
και φτιάξε έναν καινούργιο
Το δάκρυ ίσα μια σταλιά
και τη χαρά μια πινελιά
να 'χει μεγάλο μπούγιο
Με πράσινο με κόκκινο
με μπλε και λίγο μαύρο
να σε κοιτώ στον πόνο μου
τη γιατρειά μου να βρω
Εσύ με τόσα χρώματα
και με μπογιές στους τοίχους
κι εγώ φτωχός στα χώματα
με τους μεταλλωρύχους
Με δώδεκα κηρομπογιές
θα σε βλογάν οι Παναγιές
και θα ηχούν καμπάνες
Αλλού να πέσουνε βροχές
αλλού να ενώσουνε ψυχές
κι αλλού να κλαιν οι μάνες
Το πυρωμένο μέταλλο
έχει φωνή αιώνια
μες στις στοές ανδρώνεται
μα δε ζητά συμπόνια
Εσύ με τόσα χρώματα
και με μπογιές στους τοίχους
κι εγώ φτωχός στα χώματα
με τους μεταλλωρύχους
.jpg)