Ήταν ένα περιστέριπου 'θελε πνοή να φέρει
και φτερούγισε...
Κι απ' Αθήνα - Σαλονίκη
γρήγορα σε πλάτη - μήκη
μεγαλούργησε
Κι όπως έτρεχε ο χρόνος
φύτρωνε σαν στάρι, φθόνος
ποιος νοιαζότανε...
Και σε πέτρα μαύρο φίδι
ξύπνησε απ' το γρασίδι
και λιαζότανε
Το πουλί ψηλά σε ράχη
έδινε γενναία μάχη
και την κέρδιζε
Κι ήθελε, σαν πέφτει η δύση
στη φωλιά του να γυρίσει
όμως θέριζε,
τους καρπούς από το φθόνο
κι ένιωθε μεγάλο πόνο
μα δε λύγιζε
Και το χάραμα στη μάχη!
-Να φυτρώσει νέο στάχυ,
πανηγύριζε...
.jpg)