πελώριο μάτι με κοιτά
και σαν απόρριμα θα σβήσω
σ' ένα απέραντο ΧΥΤΑ
Χωρίς φιλί βγήκε ο χειμώνας
η ασπίδα, μία δρασκελιά
Σε κιβωτό και κατά μόνας
κλαδί δεν βλέπω από ελιά
Δε βρίσκω γη να κατοικήσω
Θα την αλλάξω για να ζήσω
Έχω περίμετρο και έδρα
είναι τα όρια στενά
Είν' η σκηνή και η εξέδρα
σε μια οθόνη τώρα πια
Ο φόβος σπέρνει κι άλλο φόβο
αρκούδες, λύκοι στις αυλές...
Και δε σε νοιάζει όπως σε κόβω
πως "θα περάσει" όλο μου λες
Δε βρίσκω γη να κατοικήσω
Θα την αλλάξω για να ζήσω
